In memoriam: Chloe o’Brian
6 augustus 2007 ~ 4 oktober 2019

Cuijk, 4 oktober 2019

Lieve allemaal,

Dit bericht zal voor de meesten van jullie als een enorme schok komen. Wie onze website, Twitter– en Facebookpagina en Instagram vaker bezoekt, kent mijn eigen meisje Chloe o’Brian, genoemd naar het humoristische personage uit de serie 24 met Kiefer Sutherland.

Mijn meisje Chloe is vandaag ingeslapen…

We hebben een heel zwaar jaar gehad en over Chloe’s anaalklierproblemen, die niet zo vaak voorkomen bij katten, heb ik een artikel geschreven in de hoop andere baasjes hiermee te helpen.

De afgelopen week

De afgelopen week wilde ze geen brokjes eten. Ze had ook al langer een verstopte neus, traanogen en ademde moeilijker/reutelend. Ze had eind augustus weer gevaccineerd moeten worden tegen niesziekte maar dat kon steeds niet omdat haar toestand te slecht was. De Dexamethason vermindert haar weerstand en dit gesnotter was er het gevolg van, daar was ik op voorbereid. Ik had het idee dat ze misschien niesziekte had en daardoor pijn in haar bekje had met eten, waardoor ze geen brokjes wilde eten. Dus ik gaf haar iedere dag een extra rauw eendagskuiken en die at ze gretig op, net als haar gemalen rauwe kip. Ze kreeg genoeg voedsel binnen dus er was niet direct reden tot zorg.

Ik had toevallig over iets anders contact met mijn dierenarts, die vroeg hoe het met Chloe ging en ik zei dat ik weer “iets” zag aan haar vulva, maar ik was er nog niet achter of het pus of plakkerige urine was. We waren al een heel eind met het afbouwen van de Dexamethason, maar toen ze op een kwart tablet per dag stond, ging ze weer tientallen keren per dag sleetjerijden. In overleg met dierenarts Kelly, aan wie we in dit hele proces heel veel hebben gehad, hebben we de Dexamethason weer opgebouwd met het doel om het – als het weer goed ging – af te bouwen.

Dinsdagavond

Afgelopen dinsdagavond wilde ze ineens helemaal niets meer eten en toen ik woensdagochtend beneden kwam, lag ze onder de computertafel, compleet apathisch. Alle alarmbellen gingen af en ik ben meteen naar de dierenarts gegaan. Ze liet zich zo in het mandje zetten…Iedereen die Chloe kent, weet dat dat niet goed is. Ze wilde niets eten, dus had ook geen Gabapentin-tablet gehad! Ze poepte en plaste niet eens in de reismand, wat ze altijd deed van angst. 🙁 Ondanks de kalmeringspillen. Bij de dierenarts op de weegschaal ging ze er eens lekker voor zitten en heerlijk zitten poepen. En toen zagen we twee druppels pus en wisten we meteen dat het weer zover was…Ze had weer een vaginitis of bacteriële blaasontsteking door het sleetjerijden. BALEN!!! Voor de zekerheid hebben we nog een echo van de baarmoeder gemaakt om uit te sluiten dat het dat was. Dat was niet zo. De kans daarop was ook erg klein omdat er in dat buikje niets meer gebeurt na een castratie (verwijderen van de eierstokken), maar ik wilde het wel zeker weten. Met een injectie antibiotica en weer een kuur pillen gingen we naar huis.

Slecht

Maar ze was er slecht aan toe. Echt slecht. Het zat me niet lekker. Gister at ze helemaal niets. Ze dronk wel heel veel en ook Catmilk en dat was fijn, want daar kon ik dan al haar medicatie in doen. Vannacht heb ik een mail gestuurd naar de dierenarts of Chloe opgenomen moest worden omdat ik erg bezorgd was over leververvetting, want sinds dinsdagavond had ze geen vast voedsel meer gegeten. Ik kreeg ’s morgens meteen antwoord dat ik haar inderdaad moest laten opnemen.

Ik kwam ’s morgens beneden en alle Catmilk was overal uitgekotst. Ze was nog steeds ontzettend apathisch en voelde zich duidelijk beroerd. Het zou me verbazen als ze hier nog bovenop zou komen maar de uitslag was wel echt schokkend moet ik zeggen. Haar bloed was HEEL erg slecht. Door de herhaalde bacteriële blaasontstekingen waren haar nieren in rap tempo achteruit gegaan. Ik heb de afgelopen jaren ieder jaar bloed laten prikken, preventief, om o.a. suiker en nieren te laten checken en dat was altijd perfect. Haar suiker was nu torenhoog. Op basis van de waarden konden ze zien dat ze al een week of twee suikerziekte gehad moet hebben. Dierenarts Kelly had me verteld dat ik hiermee rekening moest houden, dit is een bijwerking van de Prednison. Ik wist niet dat dit zó snel kon gaan…De leverwaarden waren ook niet best. Zelfs al zou Chloe insuline krijgen, dan was het maar zeer de vraag of ze erbovenop zou komen, al haar bloedwaarden waren erg slecht.

Niet rekken

Jullie kennen mij inmiddels misschien wel, ik denk niet aan mijn eigen gevoel, maar aan het belang van mijn dieren. Chloe heeft een zwaar jaar gehad. Ze heeft door de Prednison nog heerlijk klachtenvrij in het zonnetje gelegen in de tuin, maar ze is keihard afgetakeld door alles wat ze heeft doorstaan het afgelopen jaar. Ik wilde het niet langer rekken dan nodig is in de hoop haar nog op te peppen. De dierenarts zag daar ook weinig heil in met alles wat er mis is met haar. Ze is vanmiddag rustig ingeslapen na een flinke knuffelsessie samen, waarbij ik alles tegen haar heb gezegd wat ik nog wilde zeggen.

Dankbaarheid

Ik hou intens veel van mijn mooie meisje, dat echt geen makkelijke tante was met haar extreem angstige gedrag en traumatische verleden en leven, dat mij in het dagelijks leven en me vooral bij dierenartsbezoeken echt een hoop kopzorgen gaf.

Op dit moment overheerst alleen maar dankbaarheid en “blijdschap”, dat ze niet meer hoeft te lijden en dat zij met haar ingewikkelde karakter zo’n heerlijk leven bij mij heeft kunnen hebben, waar ze zichzelf mocht zijn. ❤ In mijn thuis, waar zij en mijn andere (opvang-)katten op de eerste plaats stonden, waar alles uit de kast werd getrokken om hun leven fantastisch te maken. Gelukkig heeft ze in september van de laatste zon mogen genieten in haar geliefde tuintje.

Winter

Ik verheugde me ontzettend op de winter, waarin ze zich ieder jaar ontpopte tot een “veeleisend” ♥ knuffelkatje. Dat ik steeds tegen haar moest zeggen: vrouwtje moet nu eventjes koken, hoor! En dan stond ze alweer te miauwen op de krabpaal want ik moest haar kusjes en knuffeltjes komen geven. Tientallen keren achter elkaar vroeg ze me dat, tot het genoeg voor haar was en natuurlijk kwam ik altijd knuffels geven. Ondanks de hinder van haar anaalklierproblemen heeft ze een prachtig jaar gehad toen het in maart al zo snel warm werd dat ze in de tuin kon liggen, nog tot zo lang in september.

Katloos…en dierloos

Mijn allerliefste meisje, ik mis je nu al vreselijk. Het is voor het eerst sinds mijn 11^e jaar dat ik katloos ben en dat vind ik heel erg moeilijk.

Later bedacht ik me dat ik nu niet alleen katloos ben, maar voor het eerst in mijn hele leven ook dierloos ben… Toen ik geboren werd, was er een teckel in ons gezin, die een jaar ouder was dan ik. Door de jaren heen kwamen er kippen, cavia’s, vogeltjes, vissen, ratjes en ik had honden. Ik heb dus sinds 1975 altijd dieren om me heen gehad en nu, in 2019, voor het eerst… geen enkel dier meer. Ik werd niet zo vrolijk van dat besef, maar het is nu even niet anders.

Gelukkig heb ik lieve mensen om me heen met katjes, zodat ik mijn porties knuffels van andere lieve poezen kan krijgen. Dag allerliefste meisje, mooi meisje van mij. Ik ben zo trots op jou. Je hebt uit het leven gehaald wat erin zit, ook al mocht je maar 12 jaar worden. Ik hou van je lieve Chloeetje. ♥

Enorm veel dank voor de liefdevolle, kundige zorgen van de dierenartsen, paraveterinairen en stagiaires van Dier&Arts Boxmeer en speciale dank aan Kelly van Amersfort van Huidadvies voor Dieren voor de vakkundige adviezen en begeleiding.

Marieke